viernes, 8 de febrero de 2013

Tú, yo, nosotros.

Tu destino y mi casualidad, ellos me dieron todo y al mismo tiempo me lo quitaron todo. Puedo recordar desde el primer día todo lo que hemos vivido, desde sonrisas hasta lágrimas. 
Recuerdo el primer día que cogiste mi mano dispuesto a no soltarla, nunca. La sujetabas fuerte, con seguridad, con firmeza. Me sentía protegida a tu lado, nada podía ir mejor, si tú estabas conmigo.
Recuerdo la primera vez que me besaste, tú cumpleaños, un profe de matemáticas, una chica asustada. Un beso, nuestro beso. Una prueba de amor, un sentimiento para compartir. ¿Podía ser todo más maravilloso? Siempre sobraron las palabras para nosotros, desde el primer día, siempre, un gesto, una mirada bastaban. 
Recuerdo tu primer te quiero, recuerdo aquél susurro que me hizo estremecerme poco a poco hasta hacerme pequeña, chiquitita, diminuta con alguien tan grande como tú. Palabras sinceras, infinitas, llenas de ilusión.
Eramos dos ilusos que tras un jodido pasado tenían miedo a empezar una nueva historia, otra. Con miedo a que el corazón se rompiese otra, con miedo a sentirte pisado, humillado, abandonado. Prometimos que esta historia sería para siempre, prometimos que sería de verdad, prometimos estar siempre juntos, prometimos que sería una historia sin fin. Pero una vez más el tiempo, el destino, la razón o quien quiera que fuese nos ha demostrado de que todo principio tiene su final, y te juro que me jode, me jode darles la razón, no quiero ver este final aún no. Puede que sólo sea una pausa, una pausa en esta historia, como la tienen todas las películas, un periodo de transición, coger fuerzas, ganas e ilusión para retomar la película y llevarla hasta un nuevo comienzo sin final, al menos para nuestro cuento. 
Eres único, siempre lo has sido. Eres mágico, sí, llenaste mi mundo de magia, lo inundaste, y te quedaste conmigo. Desataste toda mi locura y curaste mis heridas con caricias, caricias que echo de menos. 
Principios acabados, finales que dan pie a un nuevo principio, historias imperfectas, rotas falsas promesas, sueños rotos, ilusiones perdidas, besos robados, abrazos quitados... Estás cerca y te siento lejos. Te siento allí y no aquí. ¿Te he perdido? Eso lo decidirá el tiempo. Un tiempo que espero que por una vez en la vida sea justo, justo contigo, justo conmigo, justo con nosotros. 
Puede que esté flotando en nubes de algodón, soñando con el arco iris más radiante que jamás hemos visto, puede que esto sea ilusión, esperanza, deseo pero lo que si sé es que esto que siento es amor, amor de verdad.
Pase lo que pase estaré a tu lado, contigo. Prometo recordar siempre todo lo que hiciste por mi, que no es poco. Sólo yo sé como eres en realidad, sólo sé como eres cuando estas conmigo, diferente, especial, único.. Me haces sentir bien, muy bien, jodidamente bien. Ayer, ahora, mañana y siempre.




"Recorda el temps que vas passar
fent-me oblidar, sempre endavant
segueix lluitant, no t'aturis ara.."


"Tu tens la força i la virtut per ser especial, tú ets la llum que il·lumina el meu camí"








"Jo sé que mai em deixaràs que perdi el nort i sé que amb tu mai estic sol. No hi ha un sol camí que no hagi fet amb tú, son ara tants moments viscuts, sempre estàvem junts.."






                                
                   


            Conclusión del día: Si te quiere volverá y si no se irá.

                                                
                                    

1 comentario:

  1. Qué bonito, de verdad, muy emotivo!! Me ha encantado, y además me he sentido identificada, porque yo me siento así, él me hace sentir así :) Enhorabuena, un texto precioso! Y las frases en catalán, también muy bonitas :)
    Pásate por mi blog y si te gusta sígueme porfiis!! :)
    Mil gracias y un beso!!
    http://viviendoennuestrocuento.blogspot.com.es/

    ResponderEliminar