miércoles, 27 de febrero de 2013

Más que un escondite..

Sólo dos pasos me separaban de mi pasado, estaba apunto de entrar a la que hasta hacía relativamente poco, había sido mi segunda casa. El sitio a donde acudías cuando te sentías sola, triste o bien con ganas de pasar un buen rato.  Era el lugar donde estar sin compañía era imposible, y apagado, muchísimo menos, siempre había algo o alguien que te ayudaba a tirar hacía delante. Tal vez eran los valores que día a día te iban inculcando a través de las lecciones, las reflexiones o bien las "terapias de clase", que muchas veces acababan sustituyendo la clase normal. También podía ser el constante apoyo y respaldo que tenías al lado diariamente, que podías afirmar con certeza que no caerías sola ni un segundo, ni lo estarías a la hora de levantarte.
Afortunada o desgraciadamente, todo lo bueno se acaba para dar paso a otras experiencias, nuevas rutinas con nuevas personas que están por conocer. Ese ha sido mi caso. Pero es inevitable sentir una nostalgia, melancolía y muchas veces tristeza de no estar allí. Ver a cada uno de esos adultos que han marcado una parte importante de tu vida y que hoy por hoy en parte te han hecho ser como eres. Puede que sea porque allí, en ese pequeño gran edificio están tus mejores y peores recuerdos, tus lágrimas y sonrisas enterradas bajo cada trozo de ese patio, porque allí está tu historia, tus recuerdos, tu pasado, una gran parte de tu vida. En un mismo sitio donde has ido experimentando, viviendo, aprendiendo a sentir, innovando, escuchando, trabajando para ser quien eres.
Todos tenemos un pequeño refugio al que acudir, una persona con la que sabes que puedes contar, un sitio donde siempre que vayas te traerá buenos recuerdos, y lo echarás de menos. Todos tenemos ese algo que nos emociona cada vez que lo recordamos, eso sí, siempre, sonriendo. Hay días en los que me gustaría volver a vivir un día allí, las exigencias, las estrictas normas, las reflexiones de buena mañana, la sonrisa de los profesores con sus bromas y particularidades que les hacen ser diferentes los unos a los otros, sentarse en la tercera fila justo al lado de la puerta, tropezarse cada vez que subías a la  tarima para ir a la pizarra, moverse por ese gigantesco y acogedor patio, vivirlo un rato más. 


Camins - Sopa de Cabra

PD: Necesitaba escribir esta entrada
tan personal.. 

¡POR FIN PUEDO DECIR ADIÓS A LOS TRIMESTRALES!
vidaaa social has vuelto..

Conclusión del día: El tiempo todo lo cura.

domingo, 24 de febrero de 2013

¡VIVE LA VIDA!

El día en el que dejes de preocuparte tanto por tus obligaciones y un poco más por tus aficiones serás más feliz. ¿Qué es la vida? Dos jodidos días en el que uno te lo pasas durmiendo. Así que es simple, disfrútalos. Te quejas de que todo lo que tienes alrededor se desmorona, se complica y se pone cada vez más difícil, pero las cosas buenas que tienes a tu lado todo el tiempo, de las que podrías disfrutar, la obvias. Si las aprovechases el día a día sería más fácil, aumentaría tu positivismo, alegría e incluso buen humor. Tendrías una nueva visión de las cosas que te ayudarían a que todo fuese un poquito menos complicado. ¿Sabes por qué? Porque es mucho mejor ponerle a la vida una buena cara, sea bueno o malo, lo importante es ir con actitud, empuje y sonriendo, siempre sonriendo. 
Entiendo que ahora no tengas ganas de sonreír, pero las personas que te tienen al lado te necesitan activa, en marcha, con ganas de estar en una fiesta continua. Sin preocuparse de encontrar un por qué para cada sentimiento, palabra o sonrisa. Simplemente dejarse llevar en este tren de la vida y ir parándote en cada parada que encuentre que te llame la atención, dejando en cada una las caras largas, tristezas y pesimismo. 
Piensa en los últimos años cuantos días les has sonreído y a cuantos les has puesto una mala cara. ¿Ya? Ahora haz balance. Si te ha salido un número mayor de sonrisas, felicidades, vas en buen camino para disfrutar de la vida al máximo como te toca. En cambio, si te has salido un un número elevado de malas caras, haztelo mirar, algo está fallando en tu alrededor, o en ti. Busca ese algo y cámbialo las veces que sea necesario hasta moldearlo a tu manera. 
Piensa en la vida que te gustaría llevar ahora mismo. ¿Lo tienes?. Bien. Ahora dime, ¿qué es lo que te impide a no llevarla a la práctica? ¿Miedo? ¿Cansancio? ¿Falta de ilusión? ¿Desespero? ¿Soledad? ¿Falta de ayuda? ¿Demasiadas cosas mal? Puede ser. Pero, ¿te has parado a pensar que tal vez no has tenido el valor suficiente a la hora de coger las riendas de tu vida? Deja que el corazón marque el ritmo, que la cabeza lo supervise y que tu cuerpo se deje llevar sin más. Porque sinceramente, creo, que ese es tu problema. Vivir obcecada por las obligaciones, deberes y tareas que hay que cumplir a rajatabla un día sí otro también, ahogada en una rutina y monotonía de la que no puedes salir, ahogada en un camino al que no encuentras salida.
Sal a y fuera y grita a todos que has vuelto a nacer, que vas a disfrutar de tu familia, de tus hijas, de tu marido, de tu trabajo, de tus aficiones, de tus amigos, de ti. Vas a acoger a lo desconocido, a la improvisación, a la ilusión, a la fuerza, porque eres fuerte y lo puedes hacer, vas a ponerte como tópico de tu día a día el famoso "Carpe diem" y no lo vas a olvidar, lo vas a tatuar en tu corazón hasta que este declare su final.
Nunca sabes que puede pasar mañana, y pon por supuesto que mañana todo acabase, ¿te sentirías orgullosa de como has vivido recientemente? Si es sí, te lo vuelvo a decir, felicidades y si es no, ya sabes que hacer. Nadie sabemos que nos deparará el mañana, y sinceramente creo que hay que disfrutar de lo único que nadie por el momento nos puede robar, los sentimientos.
Basta de monotonías, rutinas, leyes falsas establecidas en tu vida, olvida todo lo conocido hasta ahora. Pon un antes y un después en tu día a día. Marcate objetivos que puedas llegar a cumplir, uno a uno, paso a paso, poco a poco, no hay prisa, pero no te pares, avanza siempre, no te estanques. No dejes que la tristeza, miedo o pesimismo te frenen, manipulalos y  tergiversalos como tu quieras, dominales, sé fuerte, valiente y realista. No dejes que nada ni nadie te pise ni robe tu tiempo, no hagas lo que no quieras hacer, plantate, no tengas miedo de lo que digan, de las consecuencias, es tu decisión y eso ya es un buen motivo para intentarlo. No importa lo que venga, lo superarás. Es mejor vivir haciendo lo que uno quiere. Al final y al cabo, eres tú el que lo va ha hacer. Nadie lo hará por ti. Pon la otra mejilla siempre que sea explícitamente necesario, di "te quiero" cada vez que lo necesites, abraza cuando no sepas que decir y cuida a los que quieres cada día, demuéstraselo. 
No dejes que pase ni un solo día sin que ellos sepan que sigues aquí, no dejes que se sientan vacíos, solos y tristes. No les abandones, no les pongas en una visión de tú vida sin quererlo, no. Tenlos siempre en frente y impidiendo que nada ni nadie se interponga. No los abandones. Dales preferencia. Disfruta el máximos de ellos, exprímelos cada día un poco más, cada uno a su manera. Déjate llevar.. ríe, sonríe, todo es más fácil. Créeme.
Es tu vida, vívela, no volverás a tener otra, no desperdicies ni un solo segundo de ella, haz que cada uno sea mágico, singular e irrepetible. Basta de obligaciones y malgastar días dedicados exclusivamente a ellas, vive la vida que es demasiado corta como para pasarnosla cumpliendo normas a todas horas. Vívela. Y recuerda que todo es más bonito con una buena cara.

   


Conclusión del día:  La vida consiste no en tener buenas cartas, 
                         sino en jugar bien las que uno tiene.







Un vacío en el que estás tú.

No quiero hablar del pasado. No quiero. Si lo nombras lo evitaré, esquivaré y haré lo imposible para que no vuelvas ha hablarme de él. De aquél chico que marcó. Más bien dicho no puedo hablar de él, no puedo simplemente porque cada vez que pronuncia alguien su nombre un trozo del corazón se rompe, se vuelve de cristal, frágil, y mil recuerdos se apoderan de todo mi cuerpo. Un montón de cambios fisiológicos me roban el cuerpo para hacer de él algo delicado, mi cuerpo pasa a ser como el de una muñeca de porcelana. La respiración se entre corta, el corazón no entiende de latidos regulares, mis ojos se inundan de tristeza, mis labios no pueden evitar sonreír, y mil mariposas recorren mi cuerpo. Pensarás que estoy loca por sentir esto, y parece una exageración así explicado, pero es real. Sólo alguien que se ha enamorado tanto, tanto, puede entenderlo. Hasta el punto de llegar a un amor que duele, que se te clava dentro, muy dentro y te provoca un vacío en el corazón. No puedes evitarlo, simplemente ocurre y tu no puedes hacer nada. De hecho no quiero que ese vacío se vaya, porque mientras se quede conmigo será como si él estuviese aquí. Por eso ya no puedo decir tu nombre, porque el pasado me cogerá y me encerrará en la oscuridad. Mejor ya no digo tu nombre, porque guarda palabras, momentos, sentimientos, miradas que viven dentro de mi soledad y no puedo aguantar sin ponerme a temblar. No puedo. 
No podría soportar una herida más, por eso será mejor dejar ese pasado que guarda demasiadas cosas en un baúl que yo quiero tener bajo llave.


Culpable - Lagarto Amarillo

"Culpa por haber aprendido a querer
por haber escuchado tu voz y culpable
por haberte tenido y darte calor, 
culpable por haber esperado tu amor,
por haber aprendido a entender y
culpable de haberte perdido otra vez.."

FUCK TRIMESTRALES, sólo 5.. ¡¡vamos!!

¡Fiesta, quiero fiesta!

Conclusión del día: Cuando estás soñando con el corazón roto, 
                        rendirse es la parte más difícil.




sábado, 23 de febrero de 2013

Sólo nos falta un objetivo.

Tú puedes cambiar.Nunca es lo suficientemente tarde para hacerlo, aunque puedes esperar de la vida mucho más, mucho más de lo que se esperado hasta el momento. Tú puedes hacerlo, todo lo que tienes que hacer es reconocer el poder de creer en ti mismo y en tu potencial. Los mensajes negativos te llegarán de todas partes, familiares, amigos, sociedad... pero lo que importa es lo que tú pienses. Te dirán que  la vida no es justa, y tú puedes pensar en aceptar la responsabilidad por el éxito y el fracaso. Te dirán que son malos tiempos y tú puedes pensar el mejor momento para el éxito es la actitud positiva. No se trata de talento, ni de apariencia, ni de títulos académicos o procedencia familiar, el secreto está en desearlo, en quererlo, sólo te hace falta un objetivo.



Keep Holding On - Avril Lavigne 


PD: Todo puede cambiar, sólo hace
falta intentarlo un poco más y ser
fiel a tu objetivo, ahora y mañana.

Conclusión del día: Lucha creyendo en ti.

jueves, 21 de febrero de 2013

Somos cuerpos de paso y almas eternas.

Es triste pensar que en esta vida estamos sólo de paso, que todo esto sólo es un periodo de tiempo que desde que nacemos ya tenemos adjudicado. Es triste saber que todo lo que vives es temporal, que nada será para siempre, que todo lo que hagas algún día tendrá un final  y tu no podrás evitarlo. Pero he comprendido a lo largo del tiempo que es más triste estar de paso y no vivir intensamente el tiempo que posees.
Nadie quiere que las personas que más queremos se vayan, yo no quería que te fueras, siempre pensamos que es demasiado pronto para que algo así suceda, tú te fuiste demasiado pronto. Nunca podríamos imaginarnos que a nosotros nos pasaría también  nos creíamos diferentes, hasta que pasa. Pensamos que cuando pasa no estamos preparados para experimentar esa sensación, nos equivocamos al pensar que todavía es demasiado pronto, sin darnos cuenta que por mucho tiempo que se hubiese retrasado nunca hubieses estado preparado y que siempre sería pronto. Nadie está preparado para despedir para siempre físicamente a alguien que ha marcado en tu vida, nadie, aunque nos sea más fácil creer que será así.
Nos duele llorar cuando sucede, no lloramos por tristeza, lloramos por la impotencia de saber que nosotros no podíamos hacer nada, no podíamos manipular y controlar ese momento, nadie puede, sentimos rabia por creer que aún no había llegado su momento. Pero llega.
Cuando alguien se va nos volvemos egoístas, queremos que se quede con nosotros, que no se vaya, no nos gusta ver como se va alguien para no volver,  incluso llegamos a pensar que preferiríamos irnos nosotros antes para evitar esa sensación, y eso es muy egoísta, y nos equivocamos  Para la persona que se va sólo está cambiando el espacio de su vida, abandona su cuerpo para ser sólo una misma alma, encontrar su sitio en otro lugar y quien sabe si es incluso más feliz. 
Tenemos miedo a que con el tiempo nos olvidemos de esa persona y nos acostumbremos a vivir sin ella, a convivir con su ausencia porque creemos pensar que sería como dejar de quererla, pero no es cierto, nunca aprenderemos a convivir con ello y nunca olvidaremos a esa persona, no creeremos que se ha ido, porque mientras la recordemos ella seguirá aquí. 
Es cierto que habrá un momento que la necesitaremos a esa persona con todas nuestras fuerzas y lloraremos por su ausencia, nos acordaremos a cada minuto de ella y nada de esto será fácil, la muerte de alguien nunca es fácil para nadie. ¿Pero acaso la vida es más fácil que la muerte?


Andy y Lucas - Abuelo

PPD: Necesitaba una entrada así, explicando esto
lo necesitaba. Nunca conseguiré convivir con 
tu ausencia, pero viviré a tu lado.


¡Vamos a por los trimestrales!
2/8, ya sólo quedan 6 ¡A POR ELLOS!
Buenas sensaciones.

Conclusión del día: No necesito recordarte porque sigues aquí.

martes, 19 de febrero de 2013

Que se prepare el mundo que voy a por él.

Hacía tiempo que no me sentía así de bien, así de fuerte. Ahora mismo podrían ponerme un muro delante mio de piedra, que estoy segura que con un simple soplido sería capaz de destrozar ese y cien más. Me siento segura y libre. Siento que podría dar la vuelta al mundo las veces que me lo propusiese, sé que podría cumplir mis sueños uno a uno e ir en busca de otros nuevos. Me siento con energía, ganas e ilusión de disfrutar del día a día.
¿Porqué este cambio tan radical? No lo sé. No lo sé ni yo. Puede que sea porque el invierno me gusta, puede que sea porque tengo a gente al lado que me he dado cuenta que me quiere, o bien, porque he aprendido a quererme a mi misma. Lo que opinen los demás está como dice la palabra, demás. No me importa. Si ami me gusta ya está. Ya me he cansado de actuar en función de lo que puedan pensar los demás o no, me da igual. Ahora voy a actuar como mi corazón dicte. Y se acabó. Se acabaron las caras largas, las tardes de sofá sin ganas de nada, se acabaron los pesimismos, se acabó la amargura.
A día de hoy me siento menos sola, digo menos porque muchas veces sigo sintiéndolo pero sé que con el tiempo desaparecerá y será gracias a vosotros, a mi. Pero ahora me he dado cuenta que no soy la única que se siente así. He abierto los ojos y he visto todo tipo de cosas que me han hecho reflexionar y sobretodo, cambiar. Desde dejar durante mucho tiempo a tu mejor amiga, abandonada, y arrepentirte después, mucho, odiándote por haberlo hecho. Desde  personas que se sienten mucho peor que yo, y ayudarle y ayudarte a la vez a ti misma. Porque te das cuenta que su alegría ahora es tú alegría. Y desde personas que conoces que darían su vida para que tu sonrieses una vez más. Que están a tu lado, que te apoyan y sabes que por muy dura que sea la situación... no te dejarán sola, nunca.
Soy fuerte, ahora sí que voy a por todas. Voy a reírme cuando me apetezca hacerlo, voy ha hablar cuando sienta que tengo que hacerlo, voy a llorar cuando las lágrimas se apoderen de mi, no voy a rendirme. Ahora no.
Que se prepare el mundo porque ahora voy a comérmelo, una y otra vez. Y puedo asegurar que ahora nadie me va a detener, nada me va a parar, ahora me toca ser feliz ami.


Queen - Under pressure

PD: Creo que la foto va muy concorde con el 
texto, porque la foto.. la foto fue el 
comienzo de este cambio. 
El día en que abrí los ojos. Respecto a todo.

Conclusión del día: ¡Eh! Que estoy aquí y voy a por ti.


domingo, 17 de febrero de 2013

Still here.

Posiblemente yo desde ese día supe que nada volvería a ser lo mismo. Que las locuras sin ti no sería una locura con todas sus letras. Sabía que los inviernos no serían inviernos sin tus cálidos abrazos. Que el verano no sería verano sin tus llamadas. También sabía que el día a día sería mucho más aburrido, desmoralizante y extraño; sin tu sonrisa, sin tus bromas, sin tus chistes pésimos que alegran a cualquiera, sin ti. Sabía que nada de eso volvería a ser lo mismo. Sabía que la razón sería la dueña de mis decisiones, sabía que sin ti nada sería lo mismo. Estaba segura de todo eso pero aún así lo hice. Y lo echo de menos. 
Ha llegado un punto que no sabes cuando te necesito ahora, sí, ahora, creo que tú serías el remedio a cada uno de los vacíos, serías la medicina perfecta, la solución idónea, la felicidad con todas las letras, lo que realmente me convendría a día de hoy. Necesito que vengas, que estés conmigo, aquí y ahora. Repitiéndome una y otra vez que saldrá bien. Susurrándome que sigues aquí que no te has ido. 



Still Here - Natasha Bedingfield

"Still here all the time, when I close
my eyes.."

Conclusión del día: Cuando nos quitemos el miedo empezaremos a disfrutar.




sábado, 16 de febrero de 2013

Saber que no lo tienes a tu lado y aun así no poder olvidarlo
Haber obviado el sentimiento sabiendo que él seguía ahí, aquí, conmigo, en todo momento.






El ayer marcó en nuestra vida
pero el futuro marcará nuestra historia.






Empezando a entender..

En aquél entonces no entendí nada de lo que me estabas diciendo. No entendí porque me dejabas ahora prometiéndome un después. No conseguía entender que me dejabas de querer hoy para quererme mañana más. No comprendía el por qué de esa canción pero ahora, lo entiendo. Ahora entiendo cuando me decías que teníamos que cerrar esa puerta, la del pasado. Dejarnos llevar por el presente por caminos diferentes a los que estábamos acostumbrados. Tú haciendo tú vida y yo haciendo la mía. Tal vez todas aquellas palabras sólo sirvieron para hacernos daño y arrepentirnos, pero también puede que hayan sido buenas para ambos. 
No esperaba encontrarte otra vez, al menos no de esta manera. Tú tampoco esperabas mi reacción, ésta no. No esperabas que fuese yo la que por una vez tomaba las riendas de la situación. Lo sé. Yo tampoco sé aún cómo y por qué lo hice. Digamos que por una vez no pensé, dejé que mi instinto saliese y se dejase llevar por la situación y la verdad es que por una vez, no me arrepiento.
No me arrepiento de haber dejado para mañana lo que pudimos hacer ayer. La verdad es que ha merecido la pena poner tiempo, tierra y indiferencia de por medio para madurar, crecer y sentir. Sí, yo lo sé. Ayer vi claro todo pasa por alguna cosa y que toda decisión tomada una consecuencia, ya sea inmediata o futura. El destino con nosotros ha sido injusto, al menos eso creímos pero puede que haya sido más justo de lo que pensábamos. A lo mejor ha sido él causante de los encuentros, las apariciones sin sentido, las lágrimas sin un por qué, la felicidad espontánea, a lo mejor era el causante de todo. Aunque pensándolo bien, somos nosotros los que decidimos. 
No sé como interpretar esta prueba nueva y extraña del destino, pero lo que si sé es que voy a dejar que mi corazón, por una vez entre en acción y sea él el protagonista de mis decisiones.


Dead by April - Crossroads

PD: No sé si alguna vez he puesto
esta canción pero necesitaba 
ponerla hoy, es perfecta para la entrada.

#Que se entere el mundo que no importa nada más.

Conclusión del día: El tiempo todo lo cura.



jueves, 14 de febrero de 2013

El amor es o no es.

En un ataque de honestidad diré, que no he sido honesta conmigo misma. He tratado de esculpir tus labios en otros besos, he errado al buscar copos de nieve en tormentas de arena, soy culpable de intentar rayar mis memorias de diamante con botellas de cristal. La conciencia es mala compañera, arrepentirse es motivo de hacerlo, no hallé razón para intentarlo una vez más, pero tampoco argumentos sólidos para no hacerlo. La vida es una teoría que me dio mil ejemplos, pero sólo una manera de practicarla. Y si bien el tiempo ha pasado a ser etéreo, el reloj no ha dejado de recordarme el tiempo que llevo sola, y con sola me refiero a soledad, no sin compañía. Percibo que el amor es tan ambiguo como la vida y tan irrepetible como la muerte, no entiende de sinónimos, ni de intentos frustrados, el amor es o no es.  Es como el cuento eterno que escucho antes de irme a dormir, no sé por qué sigo empeñada en que fuera un final feliz, cuando ni siquiera hubo principio, fue un espejismo y en la balanza pesaban más las intenciones que la realidad, fue un pellizco pícaro del destino. Y entre el antes y el después me perdí a mí misma, el rumbo de aquella historia lo llevabas tú al timón de mis latidos. Soy consciente de que ya no duele, pero al pasar la mano sobre mi pecho, aún lo noto áspero, y mis venas aún andan de resaca. Y si me molesta la lluvia no es por mojarme, es porque no veo el sol. Si no sonrío es porque no me apetece, si miro con desprecio el hoy y las rosas me hacen cosquillas es porque no tengo ganas de amar, y la aguja de tu tacón no me las inyecta en mi corazón.



"Es tan corto el amor y tan largo el olvido" - Pablo Neruda.

PD: A todos los que tengáis pareja, recordad
que San Valentín son los 365 días del año,
no sólo un 14 de febrero. 


Conclusión del día: Tú eres todo lo que necesitas.




martes, 12 de febrero de 2013

¿Tenías que ser tú?

La arena está helada, el viento despeina, el ritmo del mar aumenta, las estrellas crecen, la luna brilla con más intensidad, media tarde que parece una noche cerrada. Tú. Yo. ¿Romántico? Digamos que acogedor. Sí. Mucho mejor.
Estirados en la arena, riendo como dos enanos, confesando lo inconfesable, recordando lo inolvidable, riendo otra vez, haciéndonos tan grandes en un mundo tan pequeño. 
Me gustaba sentir tu mano enlazada con la mía sin importar lo que pudiese llegar a pensar la gente. Nosotros ahora éramos los protagonistas de nuestra historia, de nuestra película, porque al fin y al cabo mañana todo esto sería un recuerdo. Un bonito y dulce recuerdo.
Me susurras al oído cada uno de los significados de las estrellas, estrellas que en cada parpadeo van creciendo más y más. El corazón se acelera, me siento pequeña, me estremezco. Conozco esta sensación y no sólo me gusta, también me asusta. No es la primera vez que la siento pero.. ¿tenía que sentirla contigo? ¿Tenías que ser tú? Tengo miedo de sentirla contigo. 
Contigo todo es más fácil así, como ahora, sin líos. Pero no puedo evitar que cada vez que estamos cerca mil mariposas se apoderen de mi cuerpo, tu sonrisa me robe el corazón y tus abrazos abracen mi alma. 
¿Hay un sitio mejor que este? La respuesta sería no, pero mentiría. Todos los sitios son perfectos si tu estás conmigo, no importan donde lo que importa es que tú estés. Pero sin duda ahora estoy mejor que nunca.
Por un momento consigues que me olvide de todo, consigues que sea yo misma, me haces reír como nadie y me haces sentir la chica más afortunada del mundo por tenerte a mi lado.
La despedida se acerca, no, no, no, cinco minutos más. Necesito alargar esto.
Pasamos de estar tumbados a sentados, tu hombro roza el mio, tu cabeza se apoya en la mía, me miras, te miro. Unos centímetros nos separan, solo unos pocos. Intento resistirme, me cuesta, esto es muy difícil, demasiado. No debo hacerlo, ahora no, aquí no, él no. Aunque ahora mismo sea lo que más deseo, lo que más necesito, lo que más quiero.. Aunque sea de él de quien me estoy enamorando en silencio..

                        "La próxima vez no le dejaré escapar, no".




Te querré en silencio hasta
que llegue nuestro momento.

Conclusión del día: Mientras lo sientas vivelo.




lunes, 11 de febrero de 2013

Cuento Parte 1 - El mismo regalo cada Navidad

Ahí estaba ella un año más con la misma sonrisa llena de ilusión dibujada en su pequeña cara. A Lucía le encantaba la Navidad. Siempre decía que le gustaría que la Navidad y todo lo que la representa fuese eterna, que no acabase. Ahora era hora de poner el árbol, ya que al día siguiente era 25 de diciembre y como es tradición en su familia, cada año era ella, exclusivamente ella, la que se encargaba de esa tarea. Era la única tarea en la que ella no mostraba queja alguna.
Lucia tenía una forma muy peculiar de adornar el árbol. Siempre empezaba poniendo las bolas, cada año diferentes, en las que el día anterior escribía una palabra en cada una de ellas. Por supuesto eran todas diferentes y ninguna se repetía. Es cierto que siempre ponía las mismas palabras, pero también es cierto que nunca la misma palabra repetía el color, al menos durante un tiempo.
Para Lucía era aún más especial la Navidad, ya que ese mismo día celebraba su cumpleaños y ahora a punto de cumplir los nueve años ha vivido demasiadas experiencias que ella no logra entender, demasiadas.
No logra entender por qué su abuela de un día para otro se fue. Se fue sin despedirse de ella, sin decir adiós, sin decir nada. Por eso este año el árbol de Navidad se adornó de una manera diferente. Ella primero empezó con la bola azul que ponía “Tristeza”, le siguió la bola roja que ponía “Vuelve” y así un seguido de palabras que hacía referencia a la ausencia de su abuela. Sus padres le habían dicho que era porque se había ido de viaje, pero ella nunca se lo creyó. Sabía perfectamente que su abuela no estaba de viaje, porque si lo hubiese hecho se hubiese despedido y ella no lo hizo.



PD: Esta es sólo la primera parte de tres
de un cuento que tengo ya escrito 
(para que no se me acumule después la faena)
Espero que os guste.. está escrito desde el corazón
y creo que eso podrá apreciarse. Al menos.. 
esa era mi intención.

¡Pasad un gran LUNES!
Es más bonito si es un lunes de polseres..


Conclusión del día: Y recordad todo es más bonito sonriendo...




sábado, 9 de febrero de 2013

Ella no es perfecta.

Ella no es perfecta. Tú tampoco lo eres, y ustedes dos nunca serán perfectos. Pero si ella puede hacerte reír al menos una vez, te hace pensar dos veces, si admite ser humana y cometer errores, no la dejes ir y dale lo mejor de ti. Ella no va a recitarte poesía, no está pensando en ti en todo momento, pero te dará una parte de ella que sabe que podrías romper. No la lastimes, no la cambies, y no esperes de ella más de lo que puede darte. No analices. Sonríe cuando te haga feliz, grita cuando te haga enojar y extrañale cuando no esté. Ama con todo tu ser cuando recibas su amor. Porque no existen las chicas perfectas, pero siempre habrá una chica que es perfecta para ti.



Alejandro Sanz - Nena










viernes, 8 de febrero de 2013

Tú, yo, nosotros.

Tu destino y mi casualidad, ellos me dieron todo y al mismo tiempo me lo quitaron todo. Puedo recordar desde el primer día todo lo que hemos vivido, desde sonrisas hasta lágrimas. 
Recuerdo el primer día que cogiste mi mano dispuesto a no soltarla, nunca. La sujetabas fuerte, con seguridad, con firmeza. Me sentía protegida a tu lado, nada podía ir mejor, si tú estabas conmigo.
Recuerdo la primera vez que me besaste, tú cumpleaños, un profe de matemáticas, una chica asustada. Un beso, nuestro beso. Una prueba de amor, un sentimiento para compartir. ¿Podía ser todo más maravilloso? Siempre sobraron las palabras para nosotros, desde el primer día, siempre, un gesto, una mirada bastaban. 
Recuerdo tu primer te quiero, recuerdo aquél susurro que me hizo estremecerme poco a poco hasta hacerme pequeña, chiquitita, diminuta con alguien tan grande como tú. Palabras sinceras, infinitas, llenas de ilusión.
Eramos dos ilusos que tras un jodido pasado tenían miedo a empezar una nueva historia, otra. Con miedo a que el corazón se rompiese otra, con miedo a sentirte pisado, humillado, abandonado. Prometimos que esta historia sería para siempre, prometimos que sería de verdad, prometimos estar siempre juntos, prometimos que sería una historia sin fin. Pero una vez más el tiempo, el destino, la razón o quien quiera que fuese nos ha demostrado de que todo principio tiene su final, y te juro que me jode, me jode darles la razón, no quiero ver este final aún no. Puede que sólo sea una pausa, una pausa en esta historia, como la tienen todas las películas, un periodo de transición, coger fuerzas, ganas e ilusión para retomar la película y llevarla hasta un nuevo comienzo sin final, al menos para nuestro cuento. 
Eres único, siempre lo has sido. Eres mágico, sí, llenaste mi mundo de magia, lo inundaste, y te quedaste conmigo. Desataste toda mi locura y curaste mis heridas con caricias, caricias que echo de menos. 
Principios acabados, finales que dan pie a un nuevo principio, historias imperfectas, rotas falsas promesas, sueños rotos, ilusiones perdidas, besos robados, abrazos quitados... Estás cerca y te siento lejos. Te siento allí y no aquí. ¿Te he perdido? Eso lo decidirá el tiempo. Un tiempo que espero que por una vez en la vida sea justo, justo contigo, justo conmigo, justo con nosotros. 
Puede que esté flotando en nubes de algodón, soñando con el arco iris más radiante que jamás hemos visto, puede que esto sea ilusión, esperanza, deseo pero lo que si sé es que esto que siento es amor, amor de verdad.
Pase lo que pase estaré a tu lado, contigo. Prometo recordar siempre todo lo que hiciste por mi, que no es poco. Sólo yo sé como eres en realidad, sólo sé como eres cuando estas conmigo, diferente, especial, único.. Me haces sentir bien, muy bien, jodidamente bien. Ayer, ahora, mañana y siempre.




"Recorda el temps que vas passar
fent-me oblidar, sempre endavant
segueix lluitant, no t'aturis ara.."


"Tu tens la força i la virtut per ser especial, tú ets la llum que il·lumina el meu camí"








"Jo sé que mai em deixaràs que perdi el nort i sé que amb tu mai estic sol. No hi ha un sol camí que no hagi fet amb tú, son ara tants moments viscuts, sempre estàvem junts.."






                                
                   


            Conclusión del día: Si te quiere volverá y si no se irá.